Wat is maskeren? en wat kunnen we ervan leren.

Laat ik beginnen met het zeggen dat maskeren niet iets is wat alleen mensen die neurodivergent zijn doen. Iedereen maskeert wel eens, en dit hoeft niet direct te worden gezien als een slecht of schadelijk iets. het is de mate waarin en de noodzaak om het te doen die hierin bepalend zijn en die maken of het maskeren een schadelijk iets is of niet.

Het verschil tussen maskeren als iemand met of zonder autisme

Het grootste verschil is de noodzaak. Mensen met een neurotypisch brein maskeren voornamelijk vanuit beleefdheid of vriendelijkheid naar hun naasten, waarbij neurodivergente mensen(mensen met bijvoorbeeld autisme) dit vaak moeten doen om dingen als hun baan, hun inkomen en hun sociale leven te kunnen behouden. Wij leven in een wereld die niet is ingesteld op autistische mensen, hoe hun brein werkt en wat hun ondersteuningsbehoeften zijn en dit is ook wat de noodzaak van het maskeren maakt.

Wat is maskeren?

Maskeren gebeurt in veel gevallen om als beter, of als meer capabel gezien te worden. Of om in brede zin beter geaccepteerd te worden door je medemens. Dit gebeurt zowel veel op de werkvloer als in dagelijks sociaal contact. Veel mensen die maskeren doen dit of worden gedwongen dit te doen om als meer waardig te worden geacht en om te kunnen blijven functioneren/werken in de nu niet of vrijwel niet op ons neurodivergente brein aangepaste (werk)maatschappij.

Veel autistische kinderen leren al op jonge leeftijd te maskeren. Deels uit noodzaak, maar ook deels vanuit kleinere dingen zoals bijvoorbeeld om er bij te horen, leuk gevonden te worden of om als ‘normaal’ gezien te worden door bijvoorbeeld klasgenoten. Met de jaren wordt maskeren in veel gevallen ook eigen, soms in zo’n grote mate dat autistische vrouwen een vertekend beeld van zichtzelf of een lege eigen perceptie kunnen ontwikkelen wat grote gevolgen kan hebben. Waar veel vrouwen die hiermee te maken hebben zich in herkennen is: maskeren is oké, maar er komt een moment waarin je het niet meer volhoudt en je compleet instort. Die instorting kan zich op verschillende manieren uiten, maar is vaak het moment waarop er voor het eerst écht op een dieper niveau naar je wordt gekeken. Voor veel vrouwen is dit ook het moment waarop ze uiteindelijk hun autisme-diagnose krijgen. 

De link tussen maskeren en het later diagnosticeren van autistische vrouwen.

Bij autistische vrouwen in het bijzonder komt het heel vaak voor dat ze eerst verkeerd gediagnostiseerd worden en dan op latere leeftijd wel de juiste diagnose krijgen. Toch komt het ook nog steeds voor, voornamelijk door het vele maskeren dat vrouwen ook op latere leeftijd niet worden gediagnostiseerd. Dit komt ook doordat naarmate je ouder wordt het maskeren steeds meer als een gewoonte, iets eigens of als een gegeven kan voelen. Wij als autistische vrouwen zijn hier nog kwetsbaarder voor door onze grote behoefte aan zekerheid en hiermee dus ook aan het vasthouden van deze gewoonte. Bij veel vrouwen die later dan wenselijk gediagnostiseerd zijn is het voorafgaand aan het krijgen van hun (kloppende) diagnose het geval dat ze eerst een mentaal dieptepunt hebben moeten bereiken. Dit komt doordat het maskeren van jezelf enorm veel energie kost om vol te houden. Dit is ook waarom het op een punt niet meer te houden is. Dat breekpunt is vaak het begin van een proces van herontdekking: Wie ben ik zelf eigenlijk, los van het masker? Wat een moeilijke maar ook hele hoopvolle weg en verandering kan zijn.

Dit is ook het punt waar ik me nu zelf in bevind. Het is zeker geen makkelijke fase, maar ontdekken wie ik zelf ben, wat mijn (speciale)interesses zijn en wat ik nodig heb om verder te gaan kan ook zeker iets moois zijn.

 Ik heb hieronder nog 2 schilderijen en 1 tekening die ik heb gemaakt die over het onderwerp maskeren gaan bijgevoegd, mocht je hier meer van willen zien dan kan je me volgen op mijn creatieve Instagram account: @tekeningenenmeer